Voor de één een vrijheidsstrijder, voor de ander een terrorist.
Voor de één een vrijheidsstrijder, voor de ander een terrorist.
De vreselijke aanval van de Hamas strijders op het festival in Israël. De nieuwsbeelden blijven zich herhalen in mijn hoofd. Zelf heb ik ooit de bewuste keuze gemaakt voor geen televisie. Ik heb al ruim zes jaar geen televisie in huis. In eerste instantie een bewuste keuze, aangezien ik enkele belangrijke deadlines had voor een bachelorthesis en post-hbo scriptie. Maar na het behalen van de diploma's bleef de nieuwe aanschaf van een televisie uit. Niet meer vanwege deadlines, maar vanwege de negatieve beïnvloeding van verschillende nieuwsbeelden en zenders, opinies die vrouwonvriendelijk zijn of ego's die zich via een tafelgastfunctie willen profileren. In ieder geval heb ik ervoor gekozen om zelf het nieuws te volgen op de momenten wanneer ik dat zelf wil en op de kanalen die ik zelf uitkies. Eigen regie en zelfbeschikking, belangrijke waarden.
Eigen regie, niet alleen over het nieuws kijken. Ook over je leven. Het hebben van eigen regie over je leven, hoeveel is hiervan over voor de slachtoffers van het festival in Israël die door Hamas strijders ontvoerd zijn. Mijn gedachten gaan uit naar de slachtoffers. Naar de bewusteloze vrouw, die in de auto mee vervoerd werd. Waar naartoe? Wat gebeurt er met de gegijzelde slachtoffers? Naast de vermoedens om de slachtoffers als ruilmiddel in te zetten, bijvoorbeeld tegen de vrijlating van Palestijnse gevangenen die in Israël gedetineerd zitten, kan ik mij alleen maar gruwelijkheden voorstellen. Ingezet als seksslaaf? Vrouwelijk festivalgangers van Israël, het ene moment feestvierend, het andere moment seksslavinnen binnen de extreme militante groep strijders van Hamas. Wanhoop, radeloosheid en verdriet bij de nabestaanden. Kan het nog gruwelijker? Of beter gezegd, is het niet allemaal even schokkend? Want vergelijken met elkaar heeft eigenlijk geen zin. Ik sprak naar aanleiding van de ontvoerde festivalgangers met mijn partner over de schoolmeisjes in het noorden van Nigeria, ontvoerd door de extreme militante groep Boko Haram. Zijn deze meisjes teruggevonden? Leven zij nog? Of zijn ze dag in dag uit als seksslavin binnen de terreurgroep aan het werk? Of het gruwelijker kan geen idee, maar het is zeker dat dit alles één van de meest gruwelijke vormen van geweld is.
Als criminologe, met een perspectief vanuit de bredere context, zijn er nog meer visies te belichten. Bijvoorbeeld, de gebieden Gaza strook en Westelijke Jordaanoever zijn van Palestina. De bezetting van de Gaza strook door Israël eindigt in 2005, maar Israël oefent er nog steeds controle uit op de grenzen. De Westelijke Jordaanoever wordt sinds de Oslo-vredesakkoorden van september 1993 bestuurd door de Palestijnse Autoriteit, maar meer dan 60 procent ervan wordt nog altijd gecontroleerd door Israël. Israël zou volgens de militaire vleugel van de beweging geweld uitoefenen in Gaza, de Westelijke Jordaanoever en Palestijnse gevangenen onterecht vasthouden. Evenals de Palestijnse regering ondermijnen.
En dit gaat al jaren en jaren door.
Voor de één zijn de Hamas strijders terroristen. Voor de ander zijn de Hamas strijders vrijheidsstrijders.
Maar de gevolgen zijn groot. Het gruwelijke geweld, het leed van alle onschuldige burgers en de angst waarin de gegijzelde slachtoffers nu verkeren, zijn nog maar een klein deel van de ontzettend grote gevolgen die deze aanval veroorzaakt. Maar eigenlijk veroorzaakt het jarenlange conflict, jarenlange gevolgen en diepe wonden bij de burgers van beide staten.
De enige vraag die ik mijzelf dan stel, kan er geen vredesakkoord komen waarbij Palistina als zelfstandige staat vreedzaam naast de staat Israël kan bestaan? De zogenoemde tweestatenoplossing. Dit antwoord zal ons mogelijk nog jarenlang schuldig blijven. Zeker met (politieke) leiders met macht, een groot ego en die uit zijn op overwinning in plaats van vrede. Een gevaarlijke combinatie vind ik.
